Bij de juridische dienst eisten dames van Venserpolder, Amsterdam Zuidoost, dat zij met respect zouden worden behandeld. Zij hielden zich aan de wet, dat was hun taak. Dat doet me denken aan de politieman die vlugschriften vond in de stapel oud-papier om de groente in te pakken bij de groenteman, januari 1942. Die hield zich ook aan de wet toen hij mijn naamgenot, mijn oom, Jo Horeman, ging arresteren. Acht maanden later was hij in Dachau bevrijd van het aardse leven.
De politieman, hij hield zich aan de wet. Dat gold voor velen in de geschiedenis die nu veroordeeld worden. Nu is het te laat. Het leed is al geschied. Leed dat nu geschiedt volgens de wet wordt door ambtenaren uitgevoerd, volgens de wet. Amsterdam is vrijgemaakt van dwangarbeid volgens de P’wet. Maar de structuur is er nog steeds en wordt nog steeds gebruikt, volgens de wet.
Voor sommige acties krijg je zelfs een speldje. Maar niet het minimumloon, niet voor mensen uitgesloten van de arbeidsmarkt en voor mensen die iets doen voor de wijk, voor de buurt, voor de lokale gemeenschap. Dat werk is niets waard. Behalve als het gedaan wordt door officieel erkende mensen, belast met uitvoering volgens de wet.
Respect? Alles wat de ambtenaren versturen doen ze in overleg met hun team en goedkeuring van hun manager. Het is een product van de gemeente naar een burger. Als je openheid daarover als disrespect ziet, dan verwar je je persoon met je functie. Dat is zorgelijk. Maar ook, respect is iets dat je verdient.
Stel, je bent docent economie en je vertelt je leerlingen niet wat ze moeten leren maar wat jij als docent belangrijk vindt. Geheid dat je problemen krijgt. Wat je doet is de officiële leer overdragen en zo af en toe wat vraagtekens toevoegen vanuit je eigen inzichten. Daarmee hoop je de schade te beperken die ontstaat door een te eenzijdige officiële leer. De schade is nu officieel zichtbaar en waarschijnlijk zullen veel oud leerlingen terecht hun economie docent verwijten maken. Het zij zo.